Van de polshorloges die mij hebben geholpen om bij de tijd te blijven zonder de stand van de zon te meten, zijn er drie met een geschiedenis, die ik hier ga vertellen.
Het eerste had ik uit eigen zakgeld bekostigd; het merk was denkelijk alleen bekend aan de fabrikant en een dozijn afnemers. Van waterdichtheid was geen sprake, dus ik nam het niet mee onder de douche. Maar op een kanotocht met een vriend werden we een eind gesleept door een aak; we hadden dus de peddels niet nodig maar hadden één ervan blijkbaar niet voldoende vastgeklemd. Een (rivier)golf nam hem mee; ik kon hem nog nét redden maar merkte de stommiteit, mijn horloge aan te hebben. Het heeft hoogstens die vacantie nog dienst gedaan.
Door onverwachte omstandigheden kon ik heel goedkoop een weinig gebruikte Rolex overnemen. Je weet wel, dat juweel dat de voorkeur geniet van kunstenaars, topsporters en andere hoogwaardigheidsbekleders. Mijn meting met de radio-tijd wees aan dat het uurwerk in een maand 17 seconden achter liep. Dat vond ik een geweldige precisie, maar ik kon er niet erg lang blij mee zijn. Op een avond werd ik op straat overvallen door drie jongelui die uit een bestelwagentje sprongen en als eerste mijn horloge eisten – alsof ze het wisten! Tegen mijn gewoonte in, had ik juist vrij veel geld in een binnenzak van mijn jas, maar oh geluk bij dat ongeluk, zij zagen blijkbaar iemand naderen, en namen daarom genoegen met wat wisselgeld uit mijn broekzak.
Op een vacantie in Zürich logeerde ik een week bij Hanny en Fritz, een kinderloos echtpaar van de leeftijd van mijn ouders. Hij was een Zwitser, zij een Nederlandse, die in een vorig huwelijk een aantal jaren in Ned. Indië had gewoond. Met haar had ik dus al direct gemeenschappelijke gespreksonderwerpen. De sympathie bleef zich voortzetten in jarenlange correspondentie, ook toen ik in Argentinië kwam wonen. Hanny deelde mij elke maand haar teleurstelling mede, geen lot uit de loterij te hebben getrokken, waar zij op hoopte om mij een passage te kunnen aanbieden. – Op een dag kreeg ik een donker voorgevoel dat de kans op een weerzien verkeken was. De envelop droeg de bekende Helvetische postzegel, maar was geschreven door Onkel Fritz, die gewoonlijk alleen onderaan of in de kantlijn een paar regels bijkrabbelde. Ik wist dat Hanny ziek was, maar besefte pas nu, dat beiden mij de ernst hadden verborgen.
– Nu heb ik hier, voegde Fritz aan het droevige bericht toe – een spaarbankboekje dat Hanny op jouw naam heeft geopend. Er staat x franc op, zeg me maar wat je ermee wil doen. – Die lieve dame had dus, behalve elke maand een loterijlot, ook geld voor mij apart gezet! Ik kon me nauwelijks een beter geschenk wensen dan een symbool van dat mooie land, en waarmee ik tevens dat dierbare echtpaar dagelijks met me zou meedragen. Die Tissot heeft mij meer dan een kwarteeuw lang verteld hoe laat het was, nu zie ik het van tijd tot tijd alleen terug in een doos zoals we die denk ik allemaal hebben. Het voordeel van zo’n klokje is dat het tenminste twee keer per dag de exacte tijd aangeeft.-
