21. Vervloekt Bronwater

Een prachtig paleis met een minder fraaie voorgeschiedenis.

De legende wil dat Kalief Abdul-El-Agreb een groot vereerder was van water. Zijn luisterrijke paleis was omringd door vijvers en fontijnen. Het kristalheldere water stroomde als in een versnelling langs uitgeholde trapleu­ningen, het kabbelde door beekjes langs en dwars over galerijen, het spoot omhoog in vrolijke stralen die elkaar kruisten boven kleurrijke bloembedden, en het golfde door grote onderaardse badruimten, een belangrijk aspect van de Arabische beschaving.

Dat magnifieke hydraulische kunstwerk wekte alom bewondering om zijn archi­tectuur en het vernuft, maar was ook het doelwit van kritiek vanwege de plaats waar het was gebouwd: aan de rand van de Grote Raschid Salem Nafudh Woestijn. Het stond daar als een uitdaging aan de natuur, bij­na als een vloek.

Op een dag liet een voorbijtrekkende Bedoeien een waarschuwing horen. Als de verspilling van dit zo vitale element voortging, zou een ramp in de streek niet te voorkomen zijn. Koning Ab­dul-El-Agreb vatte die bedreiging op als een bele­diging, en hij zond de onfortuinlijke zigeuner naar het schavot.

De volgende dag staken wervelwinden op, eerst in een verderaf gelegen gedeelte van de woestijn. Warm als de luchtstromen die hen voortduwden, teisterden felle zandstormen de omringende dorpen, vernielden de bast van de kostbare palmbomen en stopte de waterputten dicht. Hoewel orkanen normaal waren in die tijd van het jaar, raakte de bevolking in angst. De derde dag begon de waterschaarste acuut te worden, en de mensen smeekten de Kalief om hun water te verschaffen. Maar die hulp zou het einde betekenen van de waterstromen die het paleis versierden, en de vorst beval de mannen, onmiddellijk nieuwe put­ten te graven. Enkele raadgevers die hem her­in­nerden aan de voorspelling van de Bedoeien, liet hij meteen in de gevangenis werpen.

Tegen de verwachtingen van de Opperste Heer­ser in, nam het noodweer niet af in hevigheid. De vijfde dag dreven steeds grotere wol­ken zand in de richting van de koninklijke tui­nen. Abdul-El-Agreb begon nu ook veront­rust te worden, en smeekte Allah om bescherming. Maar de verschuiving van de Grote Raschid Salem Nafudh Woestijn was niet te stuiten. Zes dagen later was de eens zo schitterende creatie bedolven onder onverbiddelijk opdringende massa’s zand.

Vierhonderd jaar later werd het paleis op­nieuw gebouwd aan de hand van de bestaande teke­ningen en waarschijnlijk met dezelfde praal, maar in een ander land aan de overzijde van de Middellandse Zee, en ver van de woestijn – uit goed begrepen voorzorg. En daar staat het nog steeds, als een onverdiend eerbe­wijs aan de hoogmoed van een Moorse monarch.