23. De Arabische Beschaving

In commentaren op een vorige post kwam onder andere de Arabische civilisatie ter sprake; graag wil ik hier iets daarover vertellen dat ik recentelijk te weten ben gekomen. Het is weinig, en ik heb me er niet in verdiept, want voorlopig heb ik hier de handen vol aan.

Van circa 800 tot 1100 n.C. was Bagdad, Irak, de intellectuele hoofdstad van de wereld. Daar stond men open voor elke denkbare stroming, er ontstond een eindeloze en vruchtbare uitwisseling van ideeën, die een onstuitbare vooruitgang ten gevolge had van de wetenschappen. Technologie, biologie, medicijnen, wiskunde, scheikunde, sterrenkunde, scheepvaart, handel, textiel, kleurstoffen, het recht van naamgeving, getallenleer (verspreiding en toepassing van de nul). Algebra,  algorithme, alcohol, benzine, zijn bekende Arabische woorden. Tweederde van de sterren aan het firmament hebben Arabische namen. Let wel, deze heerschappij berustte niet op duizendenjarige tradities, maar heeft slechts driehonderd jaar geduurd.

Aan de bloei gedurende deze periode is een relatief versneld einde gekomen, uiteraard als gevolg van diverse factoren, waarvan ik hier slechts één noem: godsdienstige openbaringen namen de plaats in van wetenschappelijk onderzoek. Sindsdien is de Mohammedaanse samenleving achtergebleven, en zij heeft zich van die instorting niet hersteld.  Met de ontdekkingen van Copernicus en Galileo, die zich baseerden op de observatie van onweerlegbare feiten, nam de Westerse wereld de leiding over en heeft de wetenschap sterker dan ooit gemaakt.

Wanneer we de toekenning van Nobelprijzen als een maatstaf nemen voor de activiteit van intellectuele groepen zoals bijvoorbeeld de Moslims en de Joden, kunnen we een vergelijking maken. Hoeveel Mohammedanen hebben een Nobelprijs ontvangen? Zeven, acht. Daarentegen  zijn meer dan 170 toegekend aan Joden. Hoeveel Moslims zijn er? Anderhalf miljard. Hoe groot is de Joodse bevolking? Niet meer dan 15 miljoen. De volkomen scheve verhouding is in één oogopslag duidelijk. Als de godsdienstige invloed van filosofen zoals Abu Hamid Al-Ghazali de hoge Islamitische standaard niet omlaag had gehaald, zouden Mohammedanen onnoemlijk veel meer Nobelprijzen hebben geïncasseerd.

Op YouTube zijn video’s te zien van wetenschappers die beschikken over wagonladingen kennis, en bovendien over het vermogen om deze uit te dragen op een bijzonder plezierige en didactische manier. De wijsheid hierboven heb ik grotendeels opgetekend uit een voordracht van de Amerikaans astrofysicus Neil DeGrasse Tyson, die naar mijn mening uitmunt in het voorbeeldig duidelijk naar voren brengen van zijn denkwijze en opvattingen.

.-