8. WE-300 # 70: MUSICEREN

Op gitaarles leerde ik hem kennen.  Van de zes leerlingen waren Wim en ik de enigen die altijd vroeg voor de deur stonden. Wim was zeer muzikaal maar al gauw kwam ik erachter dat hij die lessen alleen omwille van zijn ouders volgde, want hijzelf vond de gitaar geen geschikt instrument.  Die aversie had ik ook; eigenlijk had ik me voor de cursus ingeschreven omdat een vriendin van onze familie heel goed gitaar speelde.  Ik zou best een relatie met Sylvia willen aangaan, en het leek mij een goede zet om een wit voetje bij haar te halen door ook op de gitaar te leren tokkelen. Maar ik had te weinig aanleg om er iets van te brouwen.

Wim’s passie was het kerkorgel. Voor het spelen op een heus orgel had hij weinig gelegenheid, want zijn familie was niet kerks. Maar een ongetrouwde oom die naast hun woonde, had een harmonium , daar maakte Wim een dankbaar gebruik van; hij had er zelfs variaties op enkele kerkgezangen op  gecomponeerd.  Ook schreef hij gedichten; één ervan was, onder de titel  «Een Instrument voor Koningen» gewijd aan het orgel  – waarschijnlijk geïnspireerd door Mozart (of was het Berlioz?) die het «De Koning der Instrumenten» had genoemd.

Op een avond belde Wim mij op, uit zichzelf van vreugde over de uitnodiging die hij had gekregen om de daaropvolgende zaterdagmiddag  een kerkorgel te bespelen. Dat van de Grote Kerk in Gouda nog wel! Vanuit Den Haag fietsten we er  verwachtingsvol  naar toe. De koster liet ons binnen en zette de windmotor aan; Wim wreef zich in zijn handen en leefde zich uit in composities van Bach, Buxtehude en van hemzelf.  Ik zat in een lege, wat kille kerk, maar toen mijn vriend alle 52 registers had opengetrokken,  voelde ik me werkelijk als een Koning.